Αγυριστο κεφαλι

12.00

Ο Μίλτος Πασχαλίδης μοιράζεται μαζί σου σκέψεις και συναισθήματα που γέννησε η βαθιά φιλία και η γόνιμη συνεργασία του με τον Άλκη Αλκαίο. Μιλά «επί προσωπικού» για έναν δημιουργό, που όσο καλά γνωρίζουμε (και σιγοτραγουδάμε) τους στίχους του, άλλο τόσο αγνοούμε τον άνθρωπο πίσω από αυτούς.

1 σε απόθεμα

Κατηγορίες: , Ετικέτα:

Περιγραφή

Ο Άλκης Αλκαίος που γνώρισα…

Δεύτερη, ανανεωμένη έκδοση του βιβλίου του Μίλτου Πασχαλίδη

Αυτός ο τύπος, σχεδόν τριάντα χρόνια εθελούσια αποκλεισμένος σε δυο δωμάτια, ένα στην Κάτω Κηφισιά και ένα στην Πάργα, μου είχε ανοίξει παράθυρα σ’ όλο τον κόσμο. Με είχε πάει στη Γη των Βησιγότθων, στο Μεξικό, στο Κατμαντού, στο Μετς και στο Πόρτο Ρίκο, μαζί είχαμε στήσει οδοφράγματα στο Παρίσι το Μάη του ’68, είχαμε ανέβει στο κάρο μαζί με τη Ρόζα Λούξεμπουργκ, σαλπάραμε στο τσούρμο του Σεβάχ, από το Ταζ Μαχάλ ως το Ντεπό κι από την Πάργα ως την πλατεία Χόρχε ντ’ Αλβαράδο.

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Φυσάει ένας αέρας που σαρώνει
ενθύμια παλιά και φυλαχτά.

Οι ήρωες το σκάνε απ’ την οθόνη,
Ξυλάρμενοι τραβάνε στ’ ανοιχτά.

Έτσι ξεκινούν οι στίχοι του Άλκη Αλκαίου στο «Αγύριστο κεφάλι». Που το πήρε μετά ο Μίλτος Πασχαλίδης και του πρόσφερε φωνή και μουσική στο ομώνυμο τραγούδι του. Ο γνωστός τραγουδοποιός δεν στάθηκε, όμως, εκεί. Η αγάπη και η εκτίμησή του για τον -πρόωρα χαμένο- στιχουργό, τον οδήγησε στη συγγραφή ενός βιβλίου μνήμης και ζεστής αναπόλησης.

Ο Μίλτος Πασχαλίδης μοιράζεται μαζί σου σκέψεις και συναισθήματα που γέννησε η βαθιά φιλία και η γόνιμη συνεργασία του με τον Άλκη Αλκαίο. Μιλά «επί προσωπικού» για έναν δημιουργό, που όσο καλά γνωρίζουμε (και σιγοτραγουδάμε) τους στίχους του, άλλο τόσο αγνοούμε τον άνθρωπο πίσω από αυτούς.

«Ο Άλκης Αλκαίος είναι ένας αόρατος στιχουργός», γράφει αντί προλόγου ο Πασχαλίδης. «Και δεν το λέω ως σχήμα λόγου. Ήταν κυριολεκτικά αόρατος. Θα πείτε, πόσοι στιχουργοί είναι ορατοί ή αναγνωρίσιμοι στον πολύ κόσμο; Δυστυχώς λίγοι. Ελάχιστοι. Αλλά αυτούς, τους ελάχιστους, τους ξέρει τουλάχιστον η πιάτσα. Τον Άλκη δεν τον ήξερε, δια ζώσης, ούτε η πιάτσα».