Περιγραφή
«Στα κελιά της ΚΥΠ τις νύχτες άκουγες στριγκλιές. Από το βράδυ μέχρι το πρωί. Μήπως ήταν μαγνητοταινία; Ήταν δυνατό να μη σταματούν τα βασανιστήρια; Να μην κοιμούνται ποτέ οι βασανιστές, να μην κάνουν διάλειμμα για φαΐ; Εκτός αν είχαν γίνει ανθρωποφάγοι κι έτρωγαν τα θύματά τους. Όποια και να ’ταν η αλήθεια, η τρέλα δεν ήταν μόνο επικείμενη αλλά και επιθυμητή, όταν σκεφτόσουν πως εκείνες οι στριγκλιές μπορούσαν να ’ναι και της Άννας, των συντρόφων σου που κατέδωσες για να γλιτώσεις εσύ τα βασανιστήρια. Κι όταν επιτέλους σε πήραν για τα κρατητήρια της Ασφάλειας, ένιωσες να περνάς την πύλη του Παραδείσου. Κι εκεί κοιμήθηκες για πρώτη φορά»
(απόσπασμα από το βιβλίο του Τάσου Δαρβέρη «Μια ιστορία της νύχτας 1967-74»).
Λάμπρος και Άννα. Θεσσαλονίκη, Παρίσι και Κούβα. Προκηρύξεις και βόμβες ενάντια στη χούντα. Η δράση είναι ένοπλη. Τα ονόματα των ηρώων ταιριάζουν, οι τόποι επίσης. Γι’ αυτό κι ένας Αμερικάνος πράκτορας, μεταμφιεσμένος σε εκδότη, πλησίασε τον Δαρβέρη ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Το «ημιμυθιστόρημα» αυτό διασώζει ένα βιωμένο παρελθόν, που εσχάτως η τρομολαγνεία έχει βαλθεί να εξοβελίσει. Αποδεικνύει επίσης πως η καθημερινότητα όσων αντιστάθηκαν στη χούντα, η πραγματικότητα αυτών που πάντα αντιστέκονται, δεν μπορεί να αναδειχθεί από καμιά ιστοριογραφία, παρά μόνο από μια λογοτεχνία άξια του ονόματός της.
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
